utworzone przez Justyna Nater | sie 6, 2019 | Artykuły
Wyobraź sobie, że twój świat nigdy nie stoi w miejscu.
Obraz, który widzisz nigdy nie jest statyczny, zawsze coś się rusza, migocze, drga. Czasem tak, że czujesz się jak na rollercoasterze, czasem lekko, delikatnie, jakby ktoś rozsypał ci małe iskierki piasku przed oczami, kamyczki, które nie chcą się uspokoić, przestać się ruszać. Chciałbyś jednym ruchem wygładzić ten obraz, sprzątnąć te kawałeczki, jak okruszki ze stołu. Ale się nie da. One będą zawsze, choćbyś nie wiem jak ich nienawidził, jak bardzo chciał się ich pozbyć… nie sprzątniesz ich nigdy.
Na początku jest normalnie.
Może trochę gorzej widzisz, ale w sumie to następnego dnia jest lepiej, albo gorzej tylko jak jest bardzo ciemno, no przecież wszyscy widza gorzej jak jest ciemno, prawda? Każdy się czasem zagapi, nie zauważy kogoś na ulicy, potknie się o własne nogi. Przecież chodzisz do lekarza, wszyscy mówią, że jest dobrze, nic się nie dzieje, tylko wada wzroku się pogłębia. Nagle z -3,25 nosisz -4,25, potem -5. Zwalasz problemy ze wzrokiem na złą korekcję. Żyjesz, czasem niezdarnie, nie jest źle.
Ale zaczyna być.
Wyobraź sobie, że widzisz jednocześnie ostro i niewyraźnie, że w odpowiedniej korekcji umiesz przeczytać tablicę, godzinę na zegarze, zauważyć coś z daleka, a jednocześnie nie poznajesz ludzi na ulicy, potrafisz nie zauważyć kogoś, kto staje przed tobą, patrzysz na niego i widzisz wszystko, wszystko poza nim. Ruszasz się, mrugasz i nagle obraz wskakuje, ale przez chwilę nie wiesz co się dzieje. Jak można nie zauważyć stojącego przed tobą człowieka? Większego od ciebie?
Badania. Milion badań.
„To na pewno będą powikłania po zapaleniu spojówek, piszą przecież, ze to może trwać 2 lata”.
Czytasz, czytasz wszystko co znajdziesz o problemach ze wzrokiem, choć idzie ci słabo, bo litery nie są stabilne, obraz się zamazuje, wszystko wiruje, wszystko jest za ciemne, wszędzie jest za ciemno! Dlaczego jest tak ciemno, dlaczego nie widzę ciemnych przedmiotów na ciemnym tle, co się dzieje, czemu to się zlewa w jedną, ciemną plamę?
Wyniki pola są tak nieprawdopodobne, że nawet twój okulista w nie nie wierzy.
Robisz OCT, konsultujesz się z milionem specjalistów, słyszysz rzeczy, po których chce ci się tylko płakać, albo zwymiotować. Nie wiesz co dalej – z pracą, firmą, jak dalej będzie wyglądać twoje życie.
Boisz się.
Przyzwyczaj się, bo uczucie strachu od teraz będzie towarzyszyć ci każdego dnia, każdej nocy, w której obudzisz się przerażony zastanawiając się czy jest tak ciemno, czy już nic nie widzisz. Sprawdzasz, oddychasz z ulgą, aż do następnej nocy. I tak dzień w dzień, przez ponad pół roku…
Wyobraź sobie, że idziesz w nocy do łazienki, jest półmrok i nagle z boku wpada smużka światła, a przed twoimi oczami rozgrywa się feeria kształtów i barw. Małe łezki tańczą niczym w kalejdoskopie, kręcą się, ruszają, skaczą na tym szarym tle. Mdli cię z przerażenia i niemocy, mrugasz milion razy, a niewzruszone łezki tańczą w najlepsze. Trzesz powieki, zaciskacz jak najmocniej… to nic nie daje, zamknięcie powiek nie pomaga, obraz wiruje, kręci się, rusza nieustannie, nie da się tego wyłączyć, zasłonić, „zgasić światła”.
Siedzisz przerażony pośród własnych myśli i kolorów i boisz się, że tak już będzie zawsze. Jakoś docierasz do łóżka, otępiały ze strachu, zasypiasz.
Rano jest zupełnie normalnie, jeśli to co widzisz da się nazwać normalnością. Czasami jest tak, jakby nałożono ci na oczy jakąś uszkodzoną folię, w której ktoś wydrapał dziwne kształty. Jakbyś miał na oczach kilka warstw cienkiej, półprzezroczystej tkaniny i w każdej z tych warstw ubytki są w innym miejscu. Wspominałam o okruszkach? Migoczących drobinkach? One nie zniknęły, nadal tam są, są zawsze, znienawidzeni towarzysze codzienności.
Ta „folia”, „tkanina” czy „feeria barw” ich nie zastępują, są nadal, współtworzą w twoich oczach mozaikę, którą ciężko opanować, objąć umysłem, wyłuskać spod niej świat.
Są nawet po zamknięciu powiek. Marzysz, że to kiedyś zniknie. Uspokoi się. Rozpłynie jak poranna mgła, jak chmury nad jeziorem… będzie znowu stabilnie, ostro, wyraźnie. Będzie jak dawniej.
Marzysz, że obudzisz się rano i zobaczysz świat wyraźnie, czysto jak kiedyś. Znienawidzone iskierki są pierwszą rzeczą, którą widzisz rano i ostatnią przed zaśnięciem. Nie ma od nich ucieczki, nic, poza snem nie daje wytchnienia, a tak bardzo chciałbyś, choć przez chwile poczuć ulgę.
Z czasem nawet sny przestają być wyraźne, nawet świat w snach zaczyna przypominać przerzedzoną przez sito rzeczywistość.
Są dni, w których widzisz lepiej. Sytuacje, w których nagle prawie nic się nie rusza. Jest prawie jak kiedyś. Siedzisz i patrzysz na świat z totalnym zachwytem, cieszy cię wszystko wokół, wszystko jest takie piękne, takie czyste, takie znane.
Te dobre dni, dobre chwile są jak prezenty od życia, zbierasz je w sobie, cieszysz nimi najmocniej na świecie, bo przecież wiesz, ze za chwile będzie gorzej. A w gorsze dni też trzeba iść do pracy. Nawet jak jest ciemno, nawet jak trudno, nie chcesz przestać się starać, próbować, nie chcesz się poddać, zrezygnować, chcesz dalej żyć. Może w nieco innym świcie, ale musisz próbować, czujesz, że chcesz normalnie żyć, chcesz być z ludźmi, chcesz śmiać się, cieszyć z małych rzeczy i udawać, że wszystko jest w porządku.
Upadasz milion razy.
Fizycznie i psychicznie. Fizycznie, bo czasami nie zauważasz ludzi, otwartej szafki, kwietnika, nierównej drogi po ciemku, drzwi, nie umiesz znaleźć dziurki od klucza. Rozsypujesz wszystko, oblewasz się kawą, wodą, brudzisz jedzeniem. Uczysz się zawsze zabierać ze sobą rzeczy na zmianę, nawet do pracy. Każdy taki upadek boli bardziej w twojej głowie, myślisz o sobie, ze jesteś kaleką, że będzie tylko gorzej, że przez te głupie oczy w końcu zrobisz sobie jakąś krzywdę. Psychicznie – bo boisz się wyjść z domu wieczorem samemu, bo słyszysz milion głupich komentarzy o swojej niezdarności, ślepocie, nieogarnięciu.
Zbierasz się na odwagę i mówisz: mam uszkodzona siatkówkę, niedowidzę. W odpowiedzi słyszysz:
„To czemu nie nosisz okularów?!”,
„Idź o okulisty”,
„To zrób sobie operację”,
„Niemożliwe, że tego nie da się zoperować, wszystko się da, wiesz co teraz robią laserowo?”,
„Jest tyle metod, jakoś cię wyleczą”,
„Ale widzisz, nie?”,
„Co ty mówisz, przecież chodzisz normalnie do pracy, jakbyś nie widziała to byś nie dała rady”,
„Przestań się nad sobą użalać”,
„Na pewno nie jest tak źle”,
„Odpocznij trochę”,
„Wiesz, są takie super krople do oczu…”,
„Ale nic cię nie boli?”,
„Musisz zmienić lekarza”,
„Może masz za słabe okulary”,
„To na pewno od tych soczewek!”,
„Coś ci na to zapiszą, zobaczysz..”.
Oni nie wiedzą, że okulistę widujesz częściej niż własnych rodziców, a optometrystka wychodzi z siebie żeby ci pomoc i dobrać soczewki kontaktowe i okularowe jak najlepiej.
Nie wiedzą, że siedzisz godzinami w klinice czekając na badania, z których nic nie wynika, że każda taka wizyta wyczerpuje psychicznie i fizycznie, jak jakiś maraton, a na rozszerzonych źrenicach nie widzisz prawie nic.
Nie widzą strachu, przerażenia po kolejnym drganiu świata, miganiu okruszków, problemach ze skupieniem wzroku na jednym miejscu. Nie wiedzą jak to jest nie trafiać w klawisze nowej klawiatury w pracy, szukać w panice na ekranie kursora, nie muszą chować trzęsących się ze strachu i wstydu rąk pod biurkiem.
Nie widzą uczenia się na nowo codziennych czynności, nie wiedzą, jak trudno ci założyć soczewki kontaktowe, trafić do oka, nie zrobić sobie krzywdy. Nie mają pojęcia ile godzin prób potrzebujesz, żeby pomalować ładnie oczy, bo tak chciałabyś mieć taki śliczny makijaż z kreskami. Żeby zrobić jako-takie kreski wstajesz 45 minut wcześniej. Ale powoli, czasami się udaje.
Wyobraź sobie, ze kochasz czytać. Albo nie wyobrażaj sobie, pewnie lubisz czasami coś przeczytać, książkę, gazetę, magazyn, e-booka. Wyobraź sobie, że nie umiesz przeczytać więcej niż kilku stron tekstu, że czasami mdli cię od patrzenia na rzędy liter, że papier jest za biały, litery za czarne, że zdania zlewają się w jakąś wielką masę, że nie zauważasz jakiegoś zdania więc to, co czytasz nie ma sensu, że musisz czytać kawałek po kilka razy. Nie umiesz już, jak kiedyś, zanurzyć się w świat literatury i siedzieć w nim godzinami.
Tęsknisz całym sobą za ukochanymi bohaterami, za chwilami, w których byłeś tylko ty i książka. Po kilkunastu minutach zamykasz ukochane tomy, tępy ból rozsadza ci po kolei głowę, oczy i serce. Kupujesz dalej książki, cieszysz się ich zapachem i obiecujesz sobie, że kiedyś na pewno się uda, że będzie jak wcześniej, że chociaż to się nie zmieni.
Próbujesz oglądać filmy, seriale, ale sceny zmieniają się za szybko, postacie mieszają, musisz się cofać, przerywać, prosić kogoś o tłumaczenie albo oglądać to samo po kilka razy. Napisy są za mało wyraźne, nie nadążasz za tekstem…
Jedyne, co czytasz regularnie to wyniki badań i informacje o wzroku. Próbujesz to jakoś zrozumieć, oswajasz chorobę po kawałku, wpuszczasz ją do swojego życia, uczysz się jej i obiecujesz zrobić co tylko się da, żeby żyć. Nie jakoś, nie jak niepełnosprawny, ale jak najlepiej.
Tyle razy kończysz na kolanach i tyle razy wstajesz z nich, podnosisz się powoli, że już nawet przestajesz liczyć. Wiesz, że zaraz wstaniesz, wiesz, ze trzeba próbować, choćby nie wiem jak bolało. Świadomość słowa „nieuleczalny” staje się kawałkiem ciebie. Wiesz, że nic nie możesz zrobić ale jednocześnie próbujesz zrobić wszystko.
Wyobraź sobie, że całe życie słyszysz, że masz piękne oczy. Ogromne, niewinne, delikatne. Mówią, że są twoim największym atutem. Po rozpoznaniu choroby dalej tak mówią, bo przecież kto by powiedział, że takie piękne oczy mogą być takie uszkodzone, takie chore, że mogą tak słabo widzieć. Komplementy już nie cieszą, każdy jest jak gorzka pigułka, niby się uśmiechasz, jak je słyszysz, ale za tym uśmiechem kryje się tyle bólu.
Spróbuj sobie wyobrazić, ze patrzysz w lustro, widzisz te wielkie oczy i pomiędzy migoczącym okruszkami dostrzegasz ból, którego nigdy wcześniej tam nie było. Ból i strach, co będzie, jak będzie, czy nie będzie gorzej? Na samą myśl ściska cię w żołądku. Jak to gorzej? Przecież teraz czasami ledwo dajesz radę.
Słuchasz zapewnień lekarzy, że po odstawieniu leków, jest szansa, że się nie pogorszy. Ale gdzieś w tobie jest strach, że powoli staniesz się ciężarem dla bliskich ludzi, że nie będziesz w stanie wyjść samemu z domu, przygotować sobie jedzenia, zrobić zakupów.
Czy tych migoczących okruszków będzie z czasem więcej i więcej? Czy rozpoznasz pomiędzy nimi twarze ukochanych ludzi, przyjaciół? Dostrzeżesz drogę do domu, numer autobusu, zdania w ulubionej książce?
Pytań jest więcej niż odpowiedzi, a ciągle napływają nowe.
Masz wrażenie, ze nikt cię nie rozumie, że każdy, komu próbujesz powiedzieć jak się czujesz bagatelizuje to, albo zaczyna cię traktować jak kalekę. A przecież ty chcesz normalnie żyć, normalnie pracować, odpoczywać, spotykać się z ludźmi. Zwykłe życie staje się największym marzeniem i wyzwaniem jednoczenie. Musisz nauczyć się od nowa zwykłych czynności, codziennych spraw w zupełnie nowym świecie, świecie, który znasz, a który może wyglądać zupełnie inaczej każdego dnia.
Wyobraź sobie, ze masz retinopatię.
___________
autor: Elżbieta Kieś
utworzone przez Justyna Nater | lip 15, 2019 | Artykuły
Podejmujemy decyzję – wyrobimy prawo jazdy. Upragnione i wyczekiwane, czasami zdane za pierwszym, czasami za kolejnym podejściem. I w końcu je mamy! Egzamin zdajemy w różnym wieku, różna jest również nasza wada wzroku, która może być zmienna w czasie. Być może wada wzroku została wykryta już dawno temu. Czasem jednak okazuje się, że ją mamy, dopiero w momencie wykonywania niezbędnych podczas procedury uzyskiwania prawa jazdy, badań lekarskich. Może się ona również pojawić, kiedy już będziemy wprawnymi kierowcami.
Wielu przyszłych kierowców, którzy posiadają wadę wzroku nie wie, że po zdanym egzaminie, w dokumencie jaki otrzymają, pojawi się pewien zapis w kolumnie nr 12 – czyli „ograniczenia”. Zapis ten wynika z posiadanej wady wzroku oraz konieczności jej skorygowania. Osoby z wadą wzroku przeważnie otrzymują prawo jazdy wydane terminowo (rzadko zdarza się bezterminowo).
Przepisy Kodeksu Drogowego są „bezwzględne” – w zależności od wpisanego kodu, należy korzystać z danego sposobu korekcji wady wzroku podczas prowadzenia pojazdu. Przed uzyskaniem prawa jazdy, udajemy się na badania wzroku do lekarza okulisty, którego poświadczenie musimy przedłożyć w ośrodku szkoleniowym. A ten ma obowiązek przekazać dokumentację do WORD (Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego).
Pamiętajcie, że nie każdy lekarz okulista wydaje odpowiednie zaświadczenie. Dlatego też udając się na badanie, należy zapytać czy posiada uprawnienia do wydania zaświadczenia do prowadzenia pojazdów.
Sytuacji może być kilka:
- Podczas takiego badania dowiadujemy się, że z naszym wzrokiem jednak coś się dzieje i „nie mieścimy się” w normie – choć wydaje się nam, że wszystko widzimy prawidłowo.
- Posiadamy już wadę wzroku i korygujemy ją okularami i/lub soczewkami kontaktowymi
- Posiadamy prawo jazdy i wada wzroku pojawiła się w późniejszym okresie czasu.
W zależności od sytuacji w jakiej się znajdujemy, każdy kandydat na kierowcę musi przejść badania lekarskie. Jednym z badań jest badanie wzroku.
Aktualnie obowiązującym dokumentem w kwestii m.in. badań wzroku na kierowców jest Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 maja 2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (Dz. U. 2018. poz. 970). Precyzyjnie reguluje ono kryteria lekarskie wymagane od kierowców i kandydatów na kierowców.
Badania jakie są ujęte w Rozporządzeniu to:
- ostrość wzroku,
- korekcja,
- widzenie obuoczne,
- pole widzenia
- rozpoznawanie barw
- widzenie zmierzchowe i wrażliwość na olśnienie.
Dla kategorii AM, A1, A2, A, B1, B, B+E lub T nie są wymagane badania: zmierzchowe, wrażliwość na kontrast. Zgodnie wytycznymi Rozporządzenia czytamy:
„Brak odchyleń w zakresie badania zmierzchowego jest równoznaczny z prawidłowym wynikiem badania wrażliwości na kontrast.
Wymagane badanie pola widzenia – orientacyjne; w przypadku stwierdzenia jaskry lub zmian zwyrodnieniowych siatkówki jest wskazane wykonanie badania pola widzenia perymetrycznie.
Badanie widzenia zmierzchowego i wrażliwości na olśnienie należy wykonać, jeżeli osoba badana ma wszczepione soczewki wewnątrzgałkowe lub jest po laserowej korekcji wad wzroku lub z innych powodów wynikających z badania lekarskiego; w przypadku zaburzeń widzenia zmierzchowego i wrażliwości na olśnienie możliwe jest określenie ograniczeń w korzystaniu z uprawnień do kierowania pojazdami, wynikające ze stanu zdrowia, o których mowa w art. 79 ust. 3 ustawy.”
Wszystkie wytycznymi odnośnie wzroku znajdziecie u źródła: http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20180000970/O/D20180970.pdf w którym załącznik 1 stanowi o „Szczegółowych warunkach badania lekarskiego w zakresie narządu wzroku.” Przedstawia sposób oceny stanu narządu wzroku w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.
Niektórzy z was mogą pamiętać szkolne czasy, kiedy higienistka wykonywała w szkole lub na okresowych badaniach pracowniczych, również w Medycynie Pracy, określenie ostrości wzroku. Takie podstawowe, wstępne, pozwalające na – oczywiście niedokładną – ocenę ostrości wzroku każdego z oczu osobno oraz obuocznie. W przypadku stwierdzenia odstępstw od wymaganej normy, podejmowano odpowiednie działania (skierowanie na pełne badanie ostrości wzroku i w razie konieczności wykonanie korekcji okularowej). Podobnie odbywa się to właśnie przed uzyskaniem prawa jazdy. (Choć często badania te są niestety zdecydowanie za mało dokładne i wnikliwe.)
Odnośnie sposobów korekcji wady wzroku, często stosuje się okulary korekcyjne. Na rynku dostępne są również coraz bardziej popularne i wykorzystywane zwłaszcza u osób młodych, czy aktywnych (nie chodzi tu na przykład o osoby uprawiające wszelkiego rodzaju sport) – soczewki kontaktowe. Korekcja soczewkami kontaktowymi coraz bardziej wkracza praktycznie do każdej grupy wiekowej. Niektóre zawody (wysokościowe) narzucają wręcz zakaz używania okularów korekcyjnych. Ale wróćmy do tematu prawa jazdy.
Udając się na wymagane badania lekarskie dotyczące wzroku i wiedząc, że posiadamy wadę wzroku (korzystamy tylko z okularów) lub jeśli taka wada wzroku zostanie podczas tego badania wykryta – warto zawsze zwrócić uwagę osobie wystawiającej zaświadczenie – że korzystamy wyłącznie z okularów / wyłącznie z soczewek / a najlepiej z obu rozwiązań. Dzięki temu specjalista wpisze na zaświadczeniu odpowiedni sposób korekcji, jaki zostanie umieszczony na blankiecie prawa jazdy. Najwygodniejszym rozwiązaniem będzie zapis o możliwości prowadzenia pojazdu w obu rodzajach korekcji – zarówno okularami, jak i soczewkami kontaktowymi.
Gdy posiadacie już wydane prawo jazdy, a zbliża się jego koniec ważności – wtedy podczas wizyty okulistycznej również warto tego dopilnować.
A czy można to zmienić?
Tak! W przypadku, gdy posiadacie prawo jazdy z ograniczeniem, zapis dotyczy wyłącznie możliwości prowadzenia w okularach, a Wy dopiero teraz zaczynacie korzystać z soczewek kontaktowych, powinniście ten fakt odpowiednio zgłosić. Zatem posiadając wpis 01.01 – korekcja okularowa, aby dokonać zmiany powinniśmy udać się do specjalisty, celem wydania nowego zaświadczenia z kodem 01.06 (okulary lub soczewki) i wydanie nowego prawa jazdy z nowym kodem ograniczenia.
Wiąże się to oczywiście z poniesieniem dodatkowych kosztów (badanie u specjalisty, zdjęcia, wydaniem nowego prawa jazdy).
Dlaczego to takie ważne?
W prawo jazdy mogą znaleźć się różne ograniczenia związane z wadą wzroku. Okulary i soczewki kontaktowe nie są tam ujęte jako jeden sposób korekcji. Ograniczenie związane z przypisaniem kodu do jednej korekcji wzroku, może przysporzyć nam wielu problemów. W tym przypadku przepisy – tak samo jak i każdy z nas – rozróżniają sposób korekcji.
No dobrze, ale po co mi to?
Sprawa jest prosta. Do polskiego prawa wprowadziła to unijna Dyrektywa Rady z 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy (91/439/EWG). Kod 01.01 oznacza, że kierowca musi jeździć w okularach, kod 01.02 to zalecenie noszenia soczewek kontaktowych. Jest też kod 01.06 – okulary lub soczewki kontaktowe. Ten kod jest „najwygodniejszy”, bo z nim kierowca może stosować zamiennie okulary lub soczewki. Problem w tym, że wielu kierowców ma wpisany kod 01.01, czyli mogą jeździć tylko i wyłącznie w okularach, a za jazdę w soczewkach grozi im mandat. Nie ma tutaj sensu tłumaczenie, że korzystacie aktualnie z soczewek.
Kody ograniczeń, związane ze wzrokiem z grupy 01 to:
– 01 – wymagana korekta i/lub ochrona wzroku,
– 01.01 – okulary,
– 01.02 – soczewki kontaktowe,
– 01.03 – szkła ochronne,
– 01.04 – szkło matowe,
– 01.05 – przepaska na oko,
– 01.06 – okulary lub szkła kontaktowe
Foto: https://d-mf.ppstatic.pl/art/57/d7/pzkh3b400o08gg8ss0c0o/prawko_0.1200.jpg
Mając wadę wzroku i ograniczenie z kodem np. 01.01 – czyli prowadzenie tylko w okularach, pojawienie się na egzaminie bez okularów, a np. w soczewkach kontaktowych, może skończyć się zanim rozpoczniecie egzamin – i nie zostaniecie do niego dopuszczeni.
Niestosowanie się do zapisów podczas ewentualnej kontroli policji, podczas poruszania się pojazdem, jest łamaniem prawa. Grozi to otrzymaniem mandatu nawet do 500 zł za „Używanie pojazdu w sposób zagrażający bezpieczeństwu osoby znajdującej się w pojeździe lub poza nim” (art. 97) oraz art. 87. 1. „Kierującym może być osoba, która osiągnęła wymagany wiek i jest sprawna pod względem fizycznym i psychicznym…”
Punkty karne nie są przypisywane. Tłumaczenie się, że macie założone soczewki kontaktowe nie jest wytłumaczeniem. Znaczny problem pojawi się w przypadku spowodowania wypadku lub kolizji drogowej, gdy spowodowany on będzie w „nieodpowiedniej” korekcji do zapisów w dokumencie. Może to być również zakwestionowane przez ubezpieczyciela, który odmówi wypłaty odszkodowania.
Ograniczenia wpisane w prawo jazdy dotyczą nie tylko poruszania się po Polsce. Należy pamiętać, że w każdym z krajów sytuacja może wyglądać zupełnie inaczej. Odnośnie ograniczeń i kodu dotyczącego wzroku kwestię tą reguluje Dyrektywa Komisji (UE) 2015/653 z dnia 24 kwietnia 2015 r.zmieniająca dyrektywę 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie praw jazdy. Zatem w każdym kraju UE obowiązują te same ograniczenia i związane z nim wymagania. Wyjeżdżając za granicę warto dowiedzieć się czy nie należy posiadać np. zapasowej pary okularów i/lub soczewek kontaktowych w schowku podczas ewentualnej kontroli. Zapasowa para okularów wymagana jest w Hiszpanii, Niemczech, Austrii czy Słowacji. Dla własnego bezpieczeństwa każdy „okularnik” czy użytkownik soczewek kontaktowych bez względu na przepisy powinien posiadać zapasową parę.
W nas w kraju większość osób posiada prawo jazdy „bez ograniczeń”, jeśli przed zdawaniem egzaminu nie stwierdzono u nich wady wzroku. Dawniej wydawano je bezterminowo. Aktualnie wydawane jest na 15 lat. Choć mamy obowiązek wymienić dokument na nowy, nie trzeba przechodzić kolejnych badań lekarskich. To duże zaniedbanie, ale wcale nie musi tak być. Urzędnicy UE mają zamiar wprowadzić obowiązkowe i regularne badania dla kierowców powyżej 60 roku życia we wszystkich krajach należących do Unii. Zmiany miałyby wejść w życie w ciągu najbliższych lat. Według danych Komendy Głównej Policji w 2016 r. kierowcy po 60 roku życia spowodowali 3,8 tys. wypadków, w których śmierć poniosły 353 osoby.
Co najważniejsze. Tego typu „ograniczeń” nie należy traktować jako utrudnień dla nas. Dobre widzenie podczas prowadzenia samochodu w bardzo dynamicznych warunkach, to podstawa dla bezpieczeństwa naszego i pozostałych uczestników ruchu drogowego.
Sami pamiętajmy o regularnych badaniach. Koniecznie umawiajmy się na regularnie kontrolne badania wzroku, przynajmniej raz w roku. Jeżeli zachodzi potrzeba, nawet częściej. Nie tylko w kwestii opisywanego tutaj prawa jazdy, ale i naszego komfortu funkcjonowania w życiu codziennym. Badania kontrolne wzroku wykonujemy u optometrysty i/lub lekarza okulisty.
Podstawa prawna:
- Ustawa z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.)
- Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 21 stycznia 2004 r. w sprawie wydawania uprawnień do kierowania pojazdami (Dz. U. z 2004 r. Nr 24, poz. 215 ze zm.)
- Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wzorów dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. z 2004 r. Nr 89, poz. 855 ze zm.)
- Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 16 maja 2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (Dz. U. 2018. poz. 970)
_________________________
autor tekstu: Leszek Śmiałek – optometrysta.pl
utworzone przez Justyna Nater | maj 17, 2019 | Artykuły
Nairobi. Stolica Kenii.
Jedno z największych miast Afryki Wschodniej, w którym znajduje się wiele siedzib ważnych firm, luksusowe hotele i ambasady. Równocześnie na jego terenie znajduje się największa stolica biedy w tym rejonie Afryki – Kibera, stanowiąca drugie pod względem co do wielkości slumsy na kontynencie. Jednak nie jest to jedyne miejsce tego typu w Nairobi. Bliżej centrum miasta znajdują się trochę mniejsze slumsy – Korogocho, które stanowią dom dla około 175 tysięcy ludzi, mieszkających na powierzchni półtora kilometra kwadratowego.
Korogocho graniczy z jednym z głównych wysypisk śmieci w Nairobi – Dandorą. Miasto radzi sobie ze śmieciami w nietypowy sposób – paląc je. Jak można się domyślić, powstający przy tym dym jest poważnym zagrożeniem dla zdrowia i znacznie obniża jakość codziennego funkcjonowania mieszkających tam ludzi. Poza tym, na wysypiskach obserwuje się też przestępczość – wiele osób przeszukuje wysypiska, szukając przedmiotów, które mogłyby zapewnić im nawet najmniejszy zarobek.
Na terenie graniczącym bezpośrednio z płonącymi wysypiskami śmieci znajduje się szkoła, w której działa amatorska orkiestra symfoniczna. Tworzą ją miejscowe dzieci i nastolatki, bowiem organizacja The Art Of Music oferuje im darmową naukę gry na instrumentach. Całość powstała dzięki staraniom Elizabeth Njoroge, działaczki społecznej i miłośniczki muzyki klasycznej, która w 2008 roku założyła projekt edukacyjny – Ghetto Classics. Możliwe, że kojarzycie go ze współpracy z projektem Radzimira Dębskiego (JIMEK). Codzienność w Korogocho nie należy do łatwych, a muzyka staje się możliwością zmiany i daje szanse na dostanie się na studia muzyczne. Inicjatywa pomaga dzieciom choć na chwilę zapomnieć o trudach codziennego dnia i odciąga myśli od prób popełniania drobnych przestępstw.
Pewnego dnia dowiedzieliśmy się, że niektóre dzieci w Ghetto Classics narzekają na problemy ze wzrokiem. Nie mogą odczytać nut, co utrudnia im naukę. Ekipa Refraction, która jest częścią stowarzyszenia Leczymy z Misją, postanowiła coś na to zaradzić.
We wrześniu 2018 roku wybraliśmy się do Korogocho, aby zadbać o wzrok zarówno dzieci należących do Ghetto Classics, jak i ich rodzin. Badaliśmy wzrok, dobieraliśmy odpowiednie okulary, a nasza okulistka wprowadzała podstawowe leczenie. Nasza działalność cieszyła się ogromym zainteresowaniem, a pod drzwiami stały w oczekiwaniu długie kolejki chętnych.
Wielu z Was zadała sobie pewnie pytanie – no ale jak to, w stolicy kraju ludzie nie mają dostępu do okularów czy specjalistów?
Oczywiście, w Nairobi bez problemu można iść do optyka i kupić sobie okulary. Jednak dla mieszkańców slumsów, którzy najczęściej mają do dyspozycji kilkanaście czy kilkadziesiąt szylingów kenijskich dziennie, by utrzymać za to całą rodzinę – jest to po prostu nieosiągalne.
Pomoc naszego projektu była na tyle nieodzowna, iż zostaliśmy poproszeni, aby odwiedzić jeszcze raz Ghetto Classics. Wrócimy do tej samej szkoły co rok temu, ale będziemy zajmować się również innymi szkołami będącymi pod opieką fundacji.
Z tego miejsca chcę się zwrócić do Was z ogromną prośbą.
Nasz wyjazd odbędzie się w lipcu, a zapasy okularów, które posiadamy, mogą nie wystarczyć do przebadania i zaopatrzenia oczekiwanej przez nas liczby pacjentów – dlatego postanowiliśmy zorganizować ZBIÓRKĘ OKULARÓW.
[rl_gallery id=”2677″]
Masz w domu okulary, które już Ci się znudziły i zamieniłeś je na lepszy model? A może Twoja mama czy babcia nie korzystają już ze swoich okularów do czytania, gdyż te z biegiem czasu okazały się być dla nich za słabe?
Pomóż nam i wesprzyj naszą zbiórkę!
Dzięki Twoim starym, kurzącym się okularom, które od dawna wpisały się w wystrój Twojej szuflady, my będziemy mogli kolejny raz zmieniać czyjeś spojrzenie na świat!
To jak, pomożecie?
Masz w szufladzie dawno nienoszone okulary, które są w dobrym stanie i mogłyby posłużyć komuś innemu?
Albo wiesz, że Twoja mama, babcia, tata już dawno wymienili stary model na inny, bo wyszedł z mody?
Prześlij je do nas!
Na okulary – zadbane, czyste, bez śladów zużycia – czekamy do połowy czerwca. Dzięki temu ekipa RefrACTION będzie mogła je posortować, przebrać i zabrać ze sobą do Kenii już w lipcu. i, co najważniejsze – wielu Kenijczyków, w tym głównie dzieci ze szkoły w slumsach Korogocho, będzie mogło cieszyć się lepszym wzrokiem już niedługo!
Do 16.06.2019 roku czekamy na paczki przesłane pod adres:
Stowarzyszenie Leczymy z Misją
ul. Rokietnicka 5E
60-806 Poznań
— Natalia Kosmowska
